ΕΚΚΕΚΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΕΡΙ «ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΙΑΣ»

Στα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα που είδαν το φως τελευταία από έγκριτους Ρεθεμνιώτες και αφορούν στην ταλαιπωρία που υφίσταται ο συμπολίτης Γ. Εκκεκάκης, έχω να προσθέσω ορισμένες μαρτυρίες για τον άνθρωπο και ορισμένες απόψεις για την υπόθεση.

Για τον Γιώργο Εκκεκάκη όλοι οι παλιοί Ρεθεμνιώτες έχουν μια παγιωμένη αντίληψη που είναι αποτέλεσμα της στάσης και του τρόπου ζωής του κατά τη μακρόχρονη παρουσία του στην κοινωνία του Ρεθύμνου. Την αντίληψη ότι πρόκειται για έναν υπεύθυνο άνθρωπο, συγκροτημένο, ακέραιο και ηθικό. Για το λόγο αυτό έχουν μεγάλη δυσανεξία να δεχτούν ως πραγματικές τις κατηγορίες που του προσάπτουν.

Η μακρόχρονη σχέση μου μαζί του περιστρέφεται κυρίως γύρω από το κοινό ενδιαφέρον για την κρητική βιβλιογραφία και τα ιστορικά (κυρίως γραπτά) τεκμήρια της Κρητικής ιστορίας. Κατά συνέπεια γνωρίζω τη πολύχρονη και κοπιαστική του προσπάθεια να συγκεντρώσει, καταγράψει και δημοσιεύσει τα Κρητικά Βιβλία, δηλαδή τα βιβλία που αφορούν στην Κρήτη από τις απαρχές τους μέχρι το 1940. Το πόσο σημαντική και χρήσιμη είναι αυτή η εργασία το γνωρίζουν καλά οι μελετητές των κρητικών γραμμάτων που τη χρησιμοποιούν.

Στην προσπάθεια αναζήτησης και εντοπισμού κρητικών βιβλίων σε όλο τον κόσμο έφερε σε γνώση μας έντυπα παντελώς σπάνια και άγνωστα ακόμα και στους ειδικούς. Και δεν περιορίστηκε σ’ αυτό, αλλά προχώρησε –με τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η τεχνολογία– στην αναπαραγωγή τους με πρώτο του μέλημα να καταθέτει κάθε φορά ένα αντίτυπο στη Βιβλιοθήκη του Ρεθύμνου. Την ίδια τακτική ακολούθησε και στις περιπτώσεις που ερχόταν στην κατοχή του έντυπα διπλά και δεν υπήρχαν στις συλλογές της Βιβλιοθήκης.

Το σπίτι του είναι ανοιχτό σε όσους θέλουν να τον συμβουλευτούν και να ζητήσουν τη βοήθειά του. Είναι παροιμιώδης η προθυμία και η ανιδιοτέλεια με την οποία παραχωρεί και μοιράζεται τις πληροφορίες και τα στοιχεία που κατέχει στους πολλούς –ακόμη και σε αγνώστους– που προστρέχουν στα φώτα του.

Ήταν συγκινητική και αξιέπαινη η χειρονομία του να δωρίσει στη μονή Αγίας Τριάδας Τζαγκαρόλων μοναδικό χειρόγραφο έτους 1595, του ιδρυτή της Ιερεμία Τζαγκαρόλου, το οποίο ο Εκκεκάκης είχε αγοράσει σε δημοπρασία από το υστέρημά του.

Η συνεχής αγωνία του να μην χαθούν στη λήθη του χρόνου πληροφορίες και στοιχεία για Ρεθεμνιώτες που είχαν μια μικρή ή μεγάλη συμβολή στην εξέλιξη αυτού του τόπου, τον έχει οδηγήσει εδώ και χρόνια σε μια κοπιώδη και συστηματική προσπάθεια συλλογής των ψηφίδων που συνθέτουν την προσωπικότητα αυτών των ανθρώπων, με απώτερο στόχο να αποκτήσει το Ρέθυμνο ένα corpus με τα πρόσωπα Ρεθεμνιώτικης καταγωγής, που άφησαν ίχνη στο πέρασμα των αιώνων. Ήδη αυτή η βάση δεδομένων αριθμεί μερικές χιλιάδες λήμματα.

Τα εκατοντάδες δημοσιεύματά του στον τοπικό Τύπο, τα άρθρα του σε περιοδικά και οι ανακοινώσεις του σε συνέδρια και ημερίδες πάντα είναι πρωτότυπα και πάντα προσφέρουν νέα στοιχεία στην ιστορική έρευνα και πάντα έχουν μόνιμη επωδό την παρότρυνση: Μην απεμπολείτε το παρελθόν, προστατέψτε την ιστορία και την παράδοση αυτού του τόπου.

Μετά απ’ όλα αυτά τίθεται αμείλικτο το ερώτημα: Είναι συμπεριφορά αρχαιοκαπήλου αυτή;

Για το θέμα των οστράκων (βήσαλα τα είπε ο Μιχ. Τζεκάκης), που βρέθηκαν στην κατοχή του, ο Εκκεκάκης έχει πειστικές απαντήσεις για το καθένα από αυτά και θα τις δώσει όταν έρθει η ώρα.

Τέλος πρέπει να λεχθούν δυο λόγια για τον αρχαιολογικό νόμο 3028/2002. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, ο οποίος προστατεύει τις αρχαιότητες και την πολιτιστική μας κληρονομιά, τα κινητά μνημεία που χρονολογούνται από το 1453 ως το 1830 και υπάγονται στις αρχαιότητες είναι οι εικόνες και τα λειτουργικά αντικείμενα. Σ’ αυτήν την κατηγορία των κινητών μνημείων ενέταξαν οι ερμηνευτές του νόμου και τα προ του 1830 εκδοθέντα βιβλία. Παγκόσμια πρωτοτυπία!!! Πώς μπορεί ένα βιβλίο που κυκλοφορεί σε δεκάδες ή και εκατοντάδες αντίτυπα και πωλείται ελεύθερα στο εξωτερικό να αποτελεί μνημείο με μοναδικό κριτήριο το έτος έκδοσης. Πώς μπορεί το Ελληνικό Κράτος να ασκεί δικαιώματα πάνω σε έντυπα που εκδόθηκαν πριν τη σύστασή του και μάλιστα έξω από τα σημερινά όριά του, με μοναδικό κριτήριο ότι είναι γραμμένα στην Ελληνική γλώσσα;

Η στρεβλή ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου έχει προκαλέσει τεράστια αναστάτωση και ταλαιπωρία στους βιβλιόφιλους – συλλέκτες που η αγάπη τους για το βιβλίο έχει καταντήσει ποινικό αδίκημα.

Ιδού πως περιγράφει την τραυματική εμπειρία του ένας απ’ αυτούς:

«Περιμένω τη Δικαιοσύνη.
Βίωσα έναν εφιάλτη. Οι αστυνομικοί ποδοπατούσαν απερίσκεπτα κλασικούς συγγραφείς του 1550. Όλη μου η ζωή είναι τα βιβλία. Γράφω, διαβάζω και αγοράζω όποτε μπορέσω βιβλία. Στη ΓΑΔΑ μού πήραν αποτυπώματα και η ανακρίτρια με ρώτησε εάν είχα μάρτυρες όταν τα αγόραζα. Απάντησα ότι έχω ορατούς και αόρατους. Ορατοί είναι ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Ρίτσος, που κάθονται εδώ δίπλα μου και αόρατοι οι αποδείξεις από τις δημοπρασίες στην Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη. Περιμένω τη Δικαιοσύνη αναλογιζόμενος τη ρήση: "Μην λυπάσαι τον ποιητή που έμεινε χωρίς λαό, αλλά τον λαό που έμεινε χωρίς ποιητή"».

Γιάννης Ζ. Παπιομύτογλου

(Δημοσιεύθηκε στην Κρητική Επιθεώρηση της 31/8/2011)