ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΡΕΘΥΜΝΗΣ

Ομιλία του Γιάννη Παπιομύτογλου στην παρουσίαση του βιβλίο της Μαριέττας Ασημομύτη-Εκκεκάκη για το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης (Στις 26/1/2025, στην αίθουσα του Λυκείου)

Το γυναικείο κίνημα, που ξεκίνησε στον δυτικό κόσμο από τις αρχές του 19^ου αιώνα, έφτασε στην Ελλάδα στα τέλη του ίδιου αιώνα. Κύριος εκπρόσωπος του φεμινιστικού κινήματος στη χώρα μας ήταν η συμπατριώτισσά μας Καλλιρρόη Παρρέν-Σιγανού, που το 1887 έβγαλε το πρώτο φεμινιστικό έντυπο στην Ελλάδα με τον τίτλο «Εφημερίς των Κυριών», που κυκλοφόρησε για τριάντα ολόκληρα χρόνια και έκλεισε το 1917.

Μη φανταστείτε ότι ο φεμινισμός στην Ελλάδα εκείνης της εποχής έχει καμιά σχέση με τον φεμινισμό του σήμερα ή με το τότε γυναικείο κίνημα στην Αγγλία και την Αμερική με τις σουφραζέτες και τις δυναμικές τους κινητοποιήσεις. Τα ήθη της συντηρητικής Ελληνικής κοινωνίας δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. Ο φεμινισμός που εξέφραζε η Καλλιρρόη Παρρέν είχε να κάνει κυρίως με την προβολή του δικαιώματος των γυναικών στη γνώση και το δικαίωμά τους να ασκούν κάποιο επάγγελμα για βιοπορισμό. Γι’ αυτό, μέσω του περιοδικού της, έδινε στις αναγνώστριές της μαθήματα οικιακής οικονομίας, καλής συμπεριφοράς και εθιμοτυπίας. Παρ’ όλα αυτά οι ιδέες της θεωρήθηκαν ριζοσπαστικές και είχε σφοδρές αντιδράσεις από μερίδα του Τύπου της εποχής.

Έγινε αυτή η εισαγωγή με ειδική αναφορά στην Καλλιρρόη Παρρέν, επειδή η Παρρέν, ως ιδρύτρια και πρόεδρος του  κεντρικού Λυκείου των Ελληνίδων στην Αθήνα, αλλά και ως Ρεθεμνιώτισσα, πρέπει να είχε ενεργό συμμετοχή και στην ίδρυση, το 1917, του παραρτήματος του Λυκείου των Ελληνίδων στο Ρέθυμνο.

Αν μου ζητούσε κάποιος να αξιολογήσω ποιό είναι, διαχρονικά, το σημαντικότερο Ρεθεμνιώτικο σωματείο, ανεπιφύλαχτα θα του έλεγα ότι είναι το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης. Το μόνο σωματείο το οποίο θα μπορούσα, ίσως, να συγκρίνω με το Λύκειο, είναι ο Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Ρεθύμνης, που ιδρύθηκε το 1887. Σωματείο με μακρόχρονη σπουδαία εθνική και πολιτιστική δράση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι το 1917, όταν σβήνει ο ΦΣΡ γεννιέται το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθυμνης. Ούτε είναι τυχαίο ότι η Ιουλία Πετυχάκη (που ο παρακείμενος δρόμος έχει πάρει το όνομά της) πρώτη πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνης, ήταν σύζυγος του Κωνσταντίνου Πετυχάκη, προέδρου του Φιλεκπαιδευτικού Συλλόγου Ρεθύμνης.

Είναι εντυπωσιακό ότι τότε το μικρό Ρέθυμνο διέθετε δυο σημαντικά γυναικεία σωματεία, τον Σύλλογο των Κυριών και το Λύκειο των Ελληνίδων, τα οποία λειτουργούσαν παράλληλα και ανταγωνιστικά, αλλά με έναν υγιή ανταγωνισμό, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως άμιλλα. Τα δυο σωματεία είχαν διαφορά τριών χρόνων, όσον αφορά στο έτος ίδρυσής τους. Ο Σύλλογος των Κυριών ιδρύθηκε το 1914, ενώ το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης το 1917. Όμως δεν είχαν την ίδια πορεία ούτε την ίδια διάρκεια. Ο Σύλλογος των Κυριών έπαψε να λειτουργεί πριν τον πόλεμο, ενώ το Λύκειο των Ελληνίδων Ρεθύμνης συνεχίζει δυναμικά μέχρι σήμερα τη δράση του.

Αλήθεια μας έχει απασχολήσει ποτέ το ερώτημα «γιατί το ΛΕΡ αποδείχτηκε τόσο ανθεκτικό στον χρόνο»; Πολλά σωματεία και πολλοί σύλλογοι είδαν το φως στο Ρέθυμνο τα τελευταία εκατό χρόνια, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε τη διάρκεια και την αντοχή του Λυκείου.  Η απάντηση, λοιπόν, στο πιο πάνω ερώτημα είναι ότι εκτός από το γεγονός ότι το Λύκειο είχε την τύχη να διοικηθεί από εμπνευσμένες γυναίκες, είχε επίσης την τύχη να διαθέτει μια σπουδαία ιδιόκτητη στέγη.

Αξίζει να πούμε δυο λόγια για τη στέγαση του Λυκείου.

Η Ιουλία Πετυχάκη, αντιλαμβανόμενη ότι για να έχει ένα σωματείο διάρκεια και επιτυχία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαθέτει μόνιμη στέγη. Γι’ αυτό έθεσε το θέμα αυτό σε άμεση προτεραιότητα. Ήδη από τον πρώτο χρόνο της προεδρίας της, το 1917, αγοράζει το 1/8 του κινηματοθεάτρου «Ιδαίον Άντρον», που είχε χτίσει στις αρχές του 20^ου αιώνα ο Ρεθεμνιώτης Χαράλαμπος Σπανδάγος απέναντι από την καθολική εκκλησία. Αργότερα, το 1920, το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης αγοράζει το οικόπεδο του κτιρίου που μας στεγάζει αυτήν τη στιγμή και αρχίζουν οι προσπάθειες εξεύρεσης πόρων για την ανέγερση  του κτιρίου.

Ο καθένας μπορεί να φαντασθεί  τους αγώνες και τις προσπάθειες εκείνων των γυναικών, για να γίνει πραγματικότητα το όνειρό τους για απόκτηση ιδιόκτητης στέγης. Το 1928 το Λύκειο πουλάει το μερίδιό που είχε στο «Ιδαίον Άντρον» προκειμένου τα χρήματα από την πώληση να χρησιμοποιηθούν στην προσπάθεια για την ανέγερση του κτιρίου.

Τελικά το όνειρο ευοδώνεται και τα εγκαίνια του παρόντος κτιρίου πραγματοποιούνται στις 12 Μαΐου 1935 επί προεδρίας της Ιουλίας Πετυχἀκη και αντιπροεδρίας της Φερενίκης Βαλαρή και της Λάουρας Σωτήρχου.

Τώρα μπορείτε να αναρωτηθείτε και να αναλογισθείτε, αγαπητοί φίλοι του Λυκείου, αν σήμερα θα υπήρχε Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης, στην περίπτωση που αυτές οι γυναίκες δεν είχαν καταβάλει τόσες προσπάθειες και δεν είχαν επιτύχει αυτόν τον άθλο, να χτίσουν, δηλαδή,  αυτό το εντυπωσιακό για την εποχή του κτίριο, που αποτελεί κόσμημα όχι μόνο για το Λύκειο, αλλά και για όλη την πόλη του Ρεθύμνου, και με τα χρόνια εξελίχθηκε στο γνωστότερο τοπόσημο της προκυμαίας μας.

Το κτίριο επί κατοχής επιτάχθηκε από τους Γερμανούς και υπέστη μεγάλες καταστροφές εσωτερικά, τόσο στην αίθουσα όσο και στο αρχείο και στις συλλογές του Λυκείου. Τα μεταπολεμικά χρόνια, κατά τη δεκαετία του 1950, επειδή η Κατοχή και ο πόλεμος είχαν φέρει το Λύκειο σε δεινή οικονομική κατάσταση, οι διοικούσες το σωματείο αναγκάστηκαν να εκμισθώσουν την αίθουσα, η οποία λειτούγησε ως κινηματογράφος για αρκετά χρόνια (από το 1946 ως το 1960), μέχρι δηλαδή το Λύκειο να ορθοποδήσει οικονομικά και να μπορέσει να την ανακτήσει. (Εδώ είδα το 1955 μικρό παιδί με τους γονείς μου την πρώτη μου ταινία, που ήταν το Quo vadis).

Μετά την πρώτη δωδεκαετία του Λυκείου (1917-1929) υπό την τυπική και ουσιαστική προεδρία της Ιουλίας Πετυχάκη, αρχίζει η μακρά περίοδος όπου κυριαρχεί η προσωπικότητα της Φερενίκης Βαλαρή. Από το 1929 μέχρι το 1940 τυπικά εμφανίζεται ως αντιπρόεδρος ουσιαστικά όμως ασκεί χρέη προέδρου, αφού η Ιουλία Πετυχάκη έχει αποσυρθεί. Μετά τον πόλεμο, το 1945, εκλέγεται πρόεδρος και παραμένει στο τιμόνι του Λυκείου μέχρι τον θάνατό της το 1955.

Κατά την περίοδο 1955 μέχρι 1963, την προεδρία ασκεί η Ιωάννα Τσουδερού (σύζυγος του γιατρού Γεωργίου Τσουδερου), επί  των ημερών της οποίας, μετά από μακροχρόνιο δικαστικό αγώνα, έγινε κατορθωτή, το 1960, η επάνοδος της αίθουσας στη χρήση και την κυριότητα του Λυκείου, μετά από δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας της ως αίθουσα κινηματογράφου.

Τον Μάρτιο του 1963 την προεδρία αναλαμβάνει μια άλλη διακεκριμένη Ρεθεμνιώτισσα, η αγαπητή σε όλους μας και αείμνηστη πλέον Μαρία Τσιριμονάκη. Με την ενεργητικότητα που τη διακρίνει δίνει νέα ώθηση  στο Λύκειο και το στρέφει σε νέες κατευθύνσεις, όπως στη συλλογή λαογραφικού υλικού και στη διεκδίκηση ίδρυσης Πανεπιστημίου στο Ρέθυμνο.

Τον Οκτώβρη του 1965 η Μαρία Τσιριμονάκη παραιτείται για προσωπικούς λόγους από τη προεδρία του Λυκείου και τη θέση της παίρνει η αντιπρόεδρος Ιωάννα Βαλαρή, η οποία έμελλε να διευθύνει με επιτυχία το σωματείο για πολλά χρόνια μέχρι το 2011.

Την Ιωάννα Βαλαρή διαδέχεται μετά από εκλογές  η κόρη της Φερενίκη η οποία παραμένει μέχρι σήμερα πρόεδρος και διευθύνει το Λύκειο με απόλυτη επιτυχία.

Βέβαια θα ήταν παράλειψη μα μη γίνει αναφορά και σε όλες τις κυρίες που κατά καιρούς  διετέλεσαν μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, είτε κατέχοντας κάποιο οφφίκιο είτε μετέχοντας ως απλά μέλη, γιατί χωρίς τη συμβολή τους το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης δεν θα ήταν αυτό που υπήρξε διαχρονικά και αυτό που είναι σήμερα.

Στα 108 χρόνια λειτουργίας του το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης πραγματοποίησε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες δράσεις, που φυσικά δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν εδώ, έστω και επιγραμματικά. Απλώς τις ομαδοποιούμε και κάνουμε μια απλή νύξη:

Φιλανθρωπικές δράσεις ιδίως κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του με συσσίτια και περίθαλψη προσφύγων και απόρων οικογενειών. Σχολή κοπτικής, ραπτικής και υφαντικής για τις άπορες νεαρές Ρεθεμνιώτισσες.

Αμέτρητες ομιλίες και διαλέξεις, καθώς και θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες. Οι περίφημοι πρωτοχρονιάτικοι και αποκριάτικοι χοροί του Λυκείου, που έδιναν την ευκαιρία στους Ρεθεμνιώτες να ξεδώσουν, καθώς δεν είχαν πολλές ευκαιρίες γι’ αυτό. Εκδηλώσεις λαογραφικού χαρακτήρα σχετικές με την κρητική ενδυμασία, την κρητική μουσική και τους κρητικούς χορούς. Θα πρέπει να γίνει χωριστή αναφορά στην αναβίωση του εθίμου του Κλήδονα, το οποίο συνεχίζεται μέχρι τώρα.

Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα για το Λύκειο Ελληνίδων Ρεθύμνης γιατί μετά από 108 χρόνια παρουσιάζεται ο πρώτος τόμος με την ιστορία των πρώτων πενήντα χρόνων λειτουργίας του. Η έκδοση είναι αντάξια της ιστορίας και του μεγέθους του σωματείου. Η κυρία  Φέφη Βαλαρή και οι λοιπές κυρίες του Διοικητικού Συμβουλίου έχουν την τιμή να είναι αυτές που φρόντισαν να υλοποιήσουν την απόφαση του προηγούμενου ΔΣ να απαθανατιστεί, δηλαδή, σε ένα βιβλίο η ιστορία του Λυκείου Ελληνίδων Ρεθύμνης. Το βιβλίο αυτό θα αποτελεί στο εξής την πολύτιμη κιβωτό αυτού του σπουδαίου σωματείου, μέσα στην οποία είναι φυλαγμένη όλη η ιστορία του, τα πρόσωπα και οι πράξεις τους, που το έφεραν μέχρι σήμερα μετά από υπεραιωνόβια  πορεία και σημάδεψαν ανεξίτηλα, όχι μόνο την ιστορία του Λυκείου, αλλά και αυτήν του Ρεθύμνου.

Το δύσκολο έργο της συγγραφής ανατέθηκε στο επί σειρά ετών μέλος του ΔΣ κ. Μαριέττα Ασημομύτη-Εκκεκάκη, η οποία μετά από ενδελεχή και μακρόχρονη έρευνα στο αρχείο του Λυκείου και στις τοπικές εφημερίδες, έφερε εις πέρας έναν άθλο και κατάφερε να μας δώσει το ανά χείρας βιβλίο. Την θυμάμαι επί εβδομάδες, αν όχι μήνες, να ξεφυλλίζει τις τοπικές εφημερίδες στη Δημόσια Βιβλιοθήκη Ρεθύμνης και να αλιεύει κάθε πληροφορία που αφορούσε το Λύκειο, όσο μικρή και ασήμαντη φαινόταν ότι ήταν. Το αποτέλεσμα αυτής της μακράς και επίπονης προσπάθειας το έχουμε μπροστά μας και διαπιστώνουμε ότι αποτελεί εξαίρετο δείγμα τέτοιου είδους εκδόσεων και δείχνει ότι η επιλογή της Μαριέττας για το συγκεκριμένο έργο ήταν απολύτως εύστοχη και επιτυχής.  Της εύχομαι να έχει υγεία να δει τυπωμένο και τον δεύτερο τόμο του βιβλίου ο οποίος είναι υπό έκδοση.

Θα πρέπει να είναι ικανοποιημένη που έφερε σε πέρας ένα τέτοιο έργο και τα παιδιά και τα εγγόνια της πρέπει να είναι υπερήφανα για εκείνη, όπως υπερήφανος θα είναι και ο αξέχαστος και αγαπητός σε όλους μας σύζυγός της Γιώργος Εκκεκάκης, αν από κάπου μας παρακολουθεί.

Κλείνοντας θα πρέπει να συγχαρώ θερμά την πρόεδρο και όλο το Διοικητικό Συμβούλιο του Λυκείου γι’ αυτήν την πολύ σημαντική έκδοση. Επίσης δεν μπορώ παρά να επαινέσω τις κυρίες Αθηνά Δρανδάκη και Αριστέα Καναβάκη για την επιμέλεια των κειμένων και των εικόνων, την κυρία Αγγελική Βλαχοπούλου για την υποδειγματική εκδοτική επιμέλεια και τη Γραφοτεχνική Κρήτης για τη συνολική έκδοση.