ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

ΓΕΡΜΑ

Είναι πάνω από δέκα χρόνια που ο «Θεατρικός Περίπλους» -διάβαζε Θωμάς Καντιφές- δίνει, κάτω από αντίξοες συνθήκες και χωρίς την παραμικρή βοήθεια, στον Ρεθεμνιώτη δείγματα σοβαρής και υπεύθυνης θεατρικής δουλειάς. Από το 1989 μέχρι σήμερα έχει παρουσιάσει στο Ρεθεμνιώτικο κοινό 29 θεατρικές «προτάσεις», όπως τις ονομάζει ο ίδιος. Είναι φαίνεται αξίωμα πως όποιος αγαπάει αυτό που κάνει, το κάνει καλά ανεξάρτητα από τα μέσα που έχει στη διάθεσή του. Το απέδειξε ο Θωμάς που αυτές τις μέρες παρουσιάζει τη «Γέρμα» του Λόρκα στο νέο του χώρο, Δημοκρατίας 14 και Ανδρουλιδάκη. Ο χώρος είναι δεν είναι 50 τ.μ. και η χωρητικότητά του δεν υπερβαίνει τα σαράντα άτομα. Ένα τέτοιο χώρο μόνο η φαντασία ενός καλλιτέχνη θα μπορούσε να τον μετατρέψει σε θεατρική σκηνή και μάλιστα με επιτυχία. Περιέργως η στενότητα του χώρου δεν λειτουργεί σε βάρος της παράστασης αλλά υπέρ αυτής, αφού ο θεατής έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται στο κέντρο του δράματος, ότι συμμετέχει ενεργά στην παράσταση και συμπάσχει με τους ηθοποιούς. Θεωρώ ότι η λέξη μέθεξη χαρακτηρίζει απόλυτα την περίπτωση.

Αλλά και στον σκηνοθετικό και σκηνικό τομέα ο μικρός χώρος δεν εμπόδισε το στήσιμο μιας θαυμάσιας παράστασης. Η φαντασία και ευρηματικότητα του σκηνοθέτη (Θωμάς Καντιφές) και του σκηνογράφου (Γιώργος Σηφακάκης) δεν αφήνουν περιθώρια στον θεατή να σκεφτεί ότι η παράσταση θα μπορούσε να στηθεί και διαφορετικά ακόμη και αν υπήρχε χώρος. Η Τάνια Μπατζόγλου στο ρόλο της Γέρμας είναι μια αποκάλυψη. Δεν γνωρίζω αν είναι ερασιτέχνης ηθοποιός, αλλά αν όντως είναι διερωτώμαι τι παραπάνω διαθέτουν οι επαγγελματίες. Ο ρόλος της Γέρμας είναι παγίδα, που μπορεί να καταπιεί τον ηθοποιό αν αυτός δεν έχει κότσια. Είναι ένας ρόλος με ηφαιστειακό πάθος, που εκφράζει τη λαχτάρα της μητρότητας, τον ακατανίκητο, για τη φύση της γυναίκας, πόθο της να αποχτήσει παιδί, αλλά και τη σύγκρουση της ατομικής ελευθερίας  με τις τυραννικές προκαταλήψεις της κοινωνίας. Ρόλος όπου η ηρωίδα σταυρώνεται ζωντανή από την κοινωνική καθυστέρηση και κατακραυγή επειδή θεωρείται στείρα. Σ’ αυτόν το δύσκολο ρόλο η   Τάνια Μπατζόγλου τα καταφέρνει περίφημα.

Στους άλλους ρόλους ξεχωρίζουν ο Θωμάς Καντιφές που υποδύεται με πειστικότητα το ρόλο του άξεστου συζύγου (Χουάν), η Ειρήνη Καυκαλάκη στο ρόλο της Μαρίας, η Αθανασία Κώστα στο ρόλο της γριάς, και ο Γρηγόρης Καρούζος στο ρόλο του Βικτόρ. Ακόμα συμμετέχουν οι Ανθή Μουριάδου, Μαρία Τσαλματζά, Άννα Καραγιαννάκη, Άρτεμη Καυκαλάκη, Αριστέα Βαμβακά και Αγγελική Βράιλα.

Η μουσική της κιθάρας του Ανδρέα Παραγιουδάκη δένει αρμονικά με την παράσταση, καθώς και η διακριτική του παρουσία στη σκηνή. Οι φωτισμοί της Νικης Πετράκη προσεγμένοι και στα πλαίσια του μέτρου και τέλος τα κοστούμια της Πόπης Τσιμπισκάκη, παρότι δεν έχουν την αδρή χωριάτικη φόρμα και τα ζεστά χρώματα που θα περίμενε ο θεατής εν τούτοις δεν προκαλούν και εκφράζουν μια ενδυματολογική άποψη που μπορεί να γίνει αποδεκτή.

Πιστεύω ότι αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές του έργου για την ωραία παράσταση την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα, αλλά και για την ανιδιοτελή συμμετοχή τους σ’ αυτήν.

Γιάννης Παπιομύτογλου